PERSPECTIVES from SDG MOVE

Assistant Professor Chol Bunnag

Director of the Centre for SDG Research and Support (SDG Move), Faculty of Economics, Thammasat University

The 2030 Agenda for Sustainable Development is a global development agenda endorsed by all United Nations member states, including Thailand, with a commitment to collectively achieve its goals by 2030. This agenda aims for a balanced and sustainable world, where no one is left behind, and where societies can adapt to increasingly severe and unpredictable changes. It envisions a world where everyone enjoys a good quality of life and human dignity while ensuring that the Earth remains a supportive system for humanity and all life, preserving it for future generations.

Addressing the challenges of sustainable development and ensuring a good quality of life for all while restoring and conserving the planet requires transformative changes across multiple dimensions, particularly in economic systems, government operations, and cross-sectoral collaboration. The issues we face today are undeniably rooted in past development practices, driven by economic models in various sectors that prioritize profit and growth without regard for social and environmental consequences. Government operations have often been fragmented, inefficient, and lacking systemic approaches and meaningful participation, along with cross-sector collaboration in development processes.

The 2030 Agenda for Sustainable Development thus established 17 Sustainable Development Goals (SDGs) and 169 targets, outlining a sustainable future for both People and the Planet. For People, the SDGs aim to address issues of poverty (SDG 1), hunger and malnutrition (SDG 2), health and well-being (SDG 3), education (SDG 4), gender equality (SDG 5), human rights and peace (SDG 16). For the Planet, the goals cover water (SDG 6), pollution and waste management (SDG 12), climate change (SDG 13), marine, coastal, and ocean ecosystems (SDG 14), as well as terrestrial ecosystems, wetlands, forests, mountains, soil and biodiversity (SDG 15). 

Achieving sustainability for both people and the planet requires a transformation of the economic sector (Prosperity), including energy (SDG 7), agricultural activities (SDG 2), industry (SDG 9), services, tourism, and the foundational economy (SDG 8) to be inclusive and sustainable. This transformation also encompasses fair and inclusive employment practices (SDG 5 and 8), sustainable infrastructure (SDG 9), policies to reduce inequality (SDG 10), and reimagining human habitats in both urban and rural areas to enhance the quality of life, culture, economy, and the environment (SDG 11). Additionally, a transformation in government operations, law enforcement, and justice processes (Peace – SDG 16) is essential, along with cross-sectoral collaboration and the reform of mechanisms and tools to drive sustainable development (Partnership – SDG 17).

As of 2024, Thailand’s status on the Sustainable Development Goals (SDGs), based on an analysis from three key assessment sources—the National Economic and Social Development Council (NESDC), the SDG Index by the Sustainable Development Solutions Network (SDSN), and the assessment by the United Nations Economic and Social Commission for Asia and the Pacific (UNESCAP)—reveals seven major sustainable development challenges:

• Unsustainable agricultural and food systems (SDG 2): Issues with food production and consumption that do not align with sustainable practices, impacting food security and public health.
• An inequitable economy with greenhouse gas emissions, pollution, and waste (SDGs 8, 9, 12): Economic growth that is not inclusive of all sectors and contributes to pollution and waste, affecting the environment and public health.
• Conservation of ecosystems and biodiversity both in marine and terrestrial environments (SDGs 14, 15): Continued degradation of ecosystems and loss of biodiversity remains a significant issue.
• Adaptation to climate change-related disasters (SDGs 1, 11, 13): Increased disaster risks due to climate change impacting people’s livelihoods and infrastructure.
• Inequality in the quality of and access to education (SDG 4): Disparities in access to education and varying quality across different areas and population groups.
• Health and well-being, especially concerning communicable diseases, non-communicable diseases, mental health, and road traffic injuries and fatalities (SDG 3): A range of health challenges continues to affect the quality of life of the population.
• Governance systems and support mechanisms for sustainable development (SDGs 16 and 17): The need to improve governance and foster collaboration across sectors to support sustainable development.

Driving progress toward achieving the Sustainable Development Goals (SDGs) is no simple task, as these issues are intricately interconnected. Many issues, when addressed in isolation, often lead to new challenges or provoke opposition from those who feel they are losing out (trade-offs), resulting in a cycle of unresolved problems. Consequently, sustainable development as a whole struggles to move forward. Bangkok Tribune’s pieces in the “SDGs | The Depth of Field” project vividly illustrates the complexities within these sustainable development issues.

The article “Beyond the Pandemic” highlights the progress of Thailand’s healthcare system as a global model. The health of many Thais, however, remains at risk due to social and economic inequalities that disproportionately impact the poor and vulnerable. These groups bear the brunt of health issues arising from pollution, drugs, and hazardous chemical contamination—consequences of unsustainable agricultural and industrial economic activities, poorly planned development projects, and a lack of community involvement. In some areas, these issues are further exacerbated by conflict and violence. 

The article “Long-lasting Struggles” sheds light on rural communities that suffer environmental harm and disruptions to their lifestyles and cultural traditions due to state-led development projects lacking thorough planning and meaningful participation. These projects include dam construction, permits for stone and metal mining, land rights disputes, and issues of agricultural debt. “The Spills: A Closer Look into Hazardous Waste Spills and the Clean-ups” paints a similar picture but delves into environmental issues specifically, focusing on hazardous chemical spills, oil spills, and chemical contamination that severely impact ecosystems and the health and livelihoods of local communities dependent on those ecosystems.

The above articles reveal the profound impact that current development, especially in economic sectors, has on people’s lives and the environment. They underscore the tension between economic growth and health, livelihood, and ecosystem preservation. Notably, these impacts often fall disproportionately on the poor and vulnerable—clearly contradicting the principle of “leaving no one behind”. The issues highlighted in these articles represent only a fraction of the unsustainable practices occurring in Thailand, with similar patterns of unsustainability evident in many areas across the country.

Meanwhile, the articles “Rewilding the Wild”, “Ailing Seas”, and “Unfinished Waste Business: A Closer Look into the Anatomy of Our Waste” offer a glimmer of hope, highlighting efforts by the government and various sectors to tackle waste management and conserve and restore terrestrial resources, biodiversity, and marine and coastal ecosystems. Yet, these efforts continue to face numerous challenges, limiting their progress. It continues to be a struggle to achieve widespread adoption of waste management at a societal level, falling short of becoming the “new normal”. Failures in waste management in many areas pose challenges to marine and coastal conservation, where active and advancing initiatives must contend with marine pollution and plastic waste, most of which originates from land-based economic activities.

The articles note that, while significant efforts from both public and private sectors have contributed to restoring biodiversity, scaling these efforts to keep pace with ecosystem degradation and biodiversity loss remains a major challenge.

The articles “Climate (in) Action?” and “Urban Sprawls, at What Price: A Close Look Into Bangkok’s Growth and Ugliness” highlight the dynamic challenges surrounding sustainable development. Climate change today is severe, rapid, and increasingly unpredictable. Simultaneously, the dynamics of urbanization, cultural shifts, and economic and population growth, coupled with fragmented government policies, make it increasingly difficult for communities to adapt to climate change using traditional knowledge. These dynamics—climate change, urban growth, and economic and population pressures—also exert tremendous strain on efforts to conserve marine and coastal resources, as well as terrestrial biodiversity and ecosystems.

The last two articles, “Dying Mekong” and “BRI’s Laos-China Railway: A New Dawn for Greater Mekong?” underscore the complexities of sustainable development, illustrating that it is not merely a national issue; regional relationships significantly impact the sustainability of people’s livelihoods, the environment, and ecosystems within a given country. They also reflect, once again, the conventional approach to economic development that disregards the impact on people’s ways of life and ecosystems—this time, on a regional scale.

Within the narratives presented in these articles, there is still a glimmer of hope. Ordinary people—the very individuals affected by these issues—and civil society are striving to address these challenges, finding new solutions within their capacities. In some cases, they even work in partnership with government agencies to tackle sustainability issues, including waste management, biodiversity restoration, climate adaptation, and advocating for justice from governments and corporations whose actions negatively impact communities and the environment. However, these efforts alone will not be sufficient to lead Thai society or the world toward the sustainability envisioned in the 2030 Agenda if government policies, development projects, and private sector economic activities continue to work against sustainable development goals as they do currently.

A robust system of Governance for Sustainable Development is essential for Thai society and the ASEAN region. This system, if it existed, would ensure that economic development does not negatively impact well-being, communities, and ecosystems. Governance for sustainable development must also serve as a mechanism linking government agencies and relevant sectors—both within and across issues—to foster understanding and transform their operations to achieve their missions without creating harmful impacts, as has happened in the past.

Additionally, it must act as a central mechanism to gather and expand best practices from various areas, making these sustainable practices the “new normal” in society. This would involve mobilizing development funding, revising related laws and regulations to facilitate sustainable practices and phase out unsustainable ones, and establishing meaningful participatory processes to support those who rely on unsustainable practices. Such measures would help them transition to sustainable ones or provide support to those unable to do so, ensuring they continue to enjoy a good quality of life.

Such a governance system cannot emerge if the country’s leaders and ruling political parties lack the political will to commit to sustainable development for Thai society. In the long term, we will never have leaders and ruling parties dedicated to sustainable development if voters themselves lack awareness and understanding of the critical challenges Thailand faces and the extent to which economic, governmental, and cross-sectoral transformations are needed. Ultimately, the role of the media in communicating the often uncomfortable truths about sustainability challenges is crucial in reshaping public understanding of these pressing issues.

The work of Bangkok Tribune through the “SDGs | The Depth of Field” project, along with similar efforts in the future, is essential to drive the transformation of Thai society toward sustainable development.

วาระการพัฒนา 2030 เพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน เป็นวาระการพัฒนาระดับโลกที่ประเทศสมาชิกองค์การสหประชาชาติทุกประเทศ รวมถึงประเทศไทยให้การรับรองและให้คำมั่นว่าจะร่วมกันบรรลุ ภายในปี พ.ศ. 2573 (ค.ศ. 2030) วาระการพัฒนาดังกล่าวมีจุดมุ่งหมายเพื่อโลกที่สมดุลและยั่งยืน ไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง ตั้งรับปรับตัวกับความเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงและคาดการณ์ได้ยากขึ้นทุกวัน เพื่อให้ทุกคนบนโลกมีคุณภาพชีวิตที่ดีและมีศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์และในขณะเดียวกันเพื่อให้โลกใบนี้ยังคงเป็นระบบที่เกื้อหนุนจุนเจือมนุษยชาติและทุกชีวิตบนโลกต่อไปให้คนรุ่นหลัง 

การจัดการกับปัญหาความท้าทายด้านการพัฒนาที่ยั่งยืนและทำให้คนทุกคนในทุกที่มีคุณภาพชีวิตที่ดีและฟื้นฟูและอนุรักษ์โลกใบนี้ จำเป็นต้องมีการเปลี่ยนแปลงแบบพลิกโฉม (transform) ในหลายปัจจัย โดยเฉพาะระบบเศรษฐกิจ วิธีการทำงานของรัฐ และวิธีการทำงานร่วมกันข้ามภาคส่วน เพราะปัญหาที่เกิดขึ้นในโลกปัจจุบันปฏิเสธแทบไม่ได้เลยว่าเป็นผลมาจากวิถีการพัฒนาที่เป็นมาในอดีต มาจากวิถีการดำเนินเศรษฐกิจในภาคส่วนต่าง ๆ ที่เน้นกำไรและการเติบโตทางเศรษฐกิจโดยไม่สนใจผลกระทบทางสังคมและสิ่งแวดล้อม มาจากวิถีการดำเนินงานของรัฐที่แยกส่วน ไม่เป็นระบบ ขาดประสิทธิภาพ และขาดการมีส่วนร่วมที่มีความหมายและความร่วมมือข้ามภาคส่วนในกระบวนการพัฒนา

ด้วยเหตุนี้วาระการพัฒนา 2030 จึงกำหนดเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน (Sustainable Development Goals: SDGs) 17 เป้าหมาย พร้อมด้วยเป้าหมายย่อย 169 เป้าหมาย เพื่อเป็นภาพอนาคตที่ยั่งยืนสำหรับทั้งผู้คน (people) และสำหรับโลกใบนี้ (planet) โดยในส่วนของผู้คนนั้น เป้าหมาย SDGs ครอบคลุมแก้ปัญหาความยากจน (SDG 1) ความหิวโหยและทุพโภชนาการ (SDG 2) สุขภาพและสุขภาวะ (SDG 3) การศึกษา (SDG 4) ความเท่าเทียมทางเพศสภาวะ (SDG 5) สิทธิมนุษยชนและสันติภาพ (SDG 16) ในส่วนของโลก (planet) เป้าหมาย SDGs ครอบคลุมเรื่องน้ำ (SDG 6) การจัดการมลพิษและของเสีย (SDG 12) การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ (SDG 13) ระบบนิเวศทางทะเล ชายฝั่งและมหาสมุทร (SDG 14) และระบบนิเวศบนบก พื้นที่ชุ่มน้ำ ป่า ภูเขา ดิน และความหลากหลายทางชีวภาพ (SDG 15) 

การบรรลุสู่ความยั่งยืนของผู้คนและโลกข้างต้นจำเป็นต้องมีการพลิกโฉมภาคเศรษฐกิจ (prosperity) ทั้งด้านพลังงาน (SDG 7) การดำเนินกิจกรรมทางเศรษฐกิจด้านต่าง ๆ ทั้งเกษตรกรรม (SDG 2) อุตสาหกรรม (SDG 9) บริการ การท่องเที่ยว เศรษฐกิจฐานราก (SDG 8) ที่ครอบคลุมและยั่งยืน พลิกโฉมการจ้างงานให้เป็นธรรมและครอบคลุม (SDG 5 และ 8) มีโครงสร้างพื้นฐานด้านต่าง ๆ ที่ยั่งยืน (SDG 9)  มีนโยบายเพื่อการลดความเหลื่อมล้ำ (SDG 10) และพลิกโฉมการจัดการถิ่นที่อยู่ของมนุษย์ทั้งเมืองและชนบทที่ส่งเสริมคุณภาพชีวิต วัฒนธรรม เศรษฐกิจและสิ่งแวดล้อม (SDG 11) นอกจากนี้ยังต้องพลิกโฉมการทำงานของรัฐ กระบวนการบังคับใช้กฎหมายและกระบวนการยุติธรรม (peace – SDG 16) และวิธีการทำงานข้ามภาคส่วนและปฏิรูปกลไกและเครื่องมือในการขับเคลื่อนการพัฒนาที่ยั่งยืน (partnership – SDG 17) อีกด้วย

สำหรับประเทศไทยนั้น สถานะด้าน SDGs ของประเทศ ณ ปี 2024 จากการสังเคราะห์ 3 แหล่งการประเมินคือ การประเมินของสำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ (สศช.) ดัชนี SDG (SDG Index) ซึ่งจัดทำโดย Sustainable Development Solutions Network (UNSDSN) และการประเมินของคณะกรรมการเศรษฐกิจและสังคมแห่งภูมิภาคเอเชียและแปซิฟิก องค์การสหประชาชาติ (UNESCAP) พบว่า ประเทศไทยมีกลุ่มปัญหาด้านการพัฒนาที่ยั่งยืนที่สำคัญ 7 ประการ ดังนี้ 

• ระบบเกษตรและอาหารที่ไม่ยั่งยืน (SDG 2)  
• ระบบเศรษฐกิจที่ยังไม่เป็นธรรมและพ่วงมาด้วยการปล่อยก๊าซเรือนกระจก มลพิษและขยะของเสีย (SDG 8, 9, 12) 
• การอนุรักษ์ระบบนิเวศและความหลากหลายทางชีวภาพทั้งในทะเลและบนบก (SDG 14, 15)  
• การปรับต่อภัยพิบัติจากการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ (SDG 1, 11, 13) 
• ความเหลื่อมล้ำของคุณภาพการศึกษาและการเข้าถึงการศึกษา (SDG 4) 
• สุขภาพและสุขภาวะ โดยเฉพาะโรคติดต่อ โรคไม่ติดต่อ สุขภาพจิต และการบาดเจ็บและตายจากอุบัติเหตุทางถนน (7) 
• ระบบอภิบาลและปัจจัยสนับสนุนการขับเคลื่อนการพัฒนาที่ยั่งยืน (SDG 16 และ 17)

การขับเคลื่อนเพื่อการบรรลุเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืนไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะประเด็นต่าง ๆ มีความเกี่ยวข้องกันอย่างซับซ้อน หลายประเด็นเมื่อพัฒนาแบบแยกส่วน กลับไปสร้างปัญหาอื่น ๆ ตามมาแบบไม่รู้จบ หรือสร้างความขัดแย้งต่อต้านจากคนที่เสียประโยชน์ (trade-offs) การพัฒนาที่ยั่งยืนโดยรวมจึงก้าวไปข้างหน้าไม่ได้ ข้อเขียนของ Bangkok Tribune ในโครงการ SDGs | The Depth of Field ได้ชี้ให้เห็นภาพของความซับซ้อนของประเด็นการพัฒนาที่ยั่งยืนเหล่านี้อย่างชัดเจน 

บทความ “Beyond the Pandemic” สะท้อนให้เห็นถึงภาพของระบบสุขภาพของไทยที่มีความก้าวหน้าและเป็นตัวอย่างที่สำคัญให้กับโลก แต่สุขภาวะของคนไทยจำนวนไม่น้อยก็ยังตกอยู่ในความเสี่ยงอันเนื่องมาจากความเหลื่อมล้ำทางสังคมและเศรษฐกิจที่ทำให้คนไทยที่มักเป็นกลุ่มที่ยากจนและเปราะบางต้องได้รับผลกระทบด้านสุขภาวะจากมลพิษ ยาเสพติด และการปนเปื้อนสารเคมีอันตรายอย่างที่ไม่ควรจะเป็น อันเป็นผลมาจากกิจกรรมเศรษฐกิจทั้งเกษตรและอุตสาหกรรมที่ไม่ยั่งยืน โครงการพัฒนาที่ไม่ได้คิดให้ดีและขาดการมีส่วนร่วม บางพื้นที่ปัญหานี้เป็นผลมาจากความขัดแย้งและความรุนแรงในพื้นที่

บทความ “Long-lasting struggles” ฉายให้เห็นภาพถึงชุมชนในชนบทที่ต้องเป็นผู้รับผลกระทบทางลบด้านสิ่งแวดล้อมและการเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตและวัฒนธรรมจากโครงการพัฒนาของรัฐที่ขาดการวางแผนที่รอบคอบและขาดการมีส่วนร่วมที่มีความหมาย โครงการเหล่านี้มีทั้งโครงการสร้างเขื่อน การให้ใบอนุญาตทำเหมืองหินและเหมืองโลหะ ความทับซ้อนในสิทธิในที่ดินทำกิน รวมไปถึงปัญหาหนี้สินทางการเกษตร บทความ “The Spills: A Closer Look into Hazardous Waste SPills and the Clean-ups” สะท้อนภาพที่ใกล้เคียงกันแต่เจาะลงไปที่ประเด็นด้านสิ่งแวดล้อมโดยเฉพาะการรั่วไหลของสารเคมีอันตราย การรั่วไหลของน้ำมัน และการปนเปื้อนของสารเคมีอันตรายในสิ่งแวดล้อมที่ส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่ระบบนิเวศและสุขภาวะและวิถีชีวิตของชาวบ้านที่พึ่งพาระบบนิเวศนั้น 

บทความข้างต้นสะท้อนให้เห็นว่า การพัฒนาในด้านต่าง ๆ โดยเฉพาะด้านเศรษฐกิจที่เป็นอยู่ส่งผลกระทบกับชีวิตของผู้คนและสิ่งแวดล้อมมากเพียงใด แสดงให้เห็นถึงความขัดแย้งระหว่างการพัฒนาเศรษฐกิจกับสุขภาวะ วิถีชีวิตและการดูแลรักษาระบบนิเวศ ที่สำคัญคือ ผลกระทบเหล่านี้มักเกิดขึ้นกับกลุ่มคนที่ยากจนและเปราะบาง ซึ่งสวนทางกับหลักการ “ไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง” อย่างชัดเจน ประเด็นในบทความข้างต้นเป็นเพียงส่วนเดียวของความไม่ยั่งยืนที่เกิดขึ้นในประเทศไทย ยังมีความไม่ยั่งยืนลักษณะเดียวกันกระจายอยู่ในหลายพื้นที่ของประเทศ

ในขณะเดียวกัน บทความ “Rewilding the Wild” “Ailing Seas” และ “Unfinished waste business: A Closer Look into the Anatomy of Our Waste” ยังทำให้เราพอมีความหวังอยู่บ้างกับความพยายามของภาครัฐและภาคส่วนต่าง ๆ ในการจัดการกับปัญหาขยะ การอนุรักษ์และฟื้นฟูทรัพยากรบนบกและความหลากหลายทางชีวภาพ และทรัพยากรทางทะเล ชายฝั่งและมหาสมุทร ถึงกระนั้น ความพยายามเหล่านี้ก็ยังคงต้องเผชิญกับความท้าทายมากมายที่ทำให้ความพยายามเหล่านั้นไม่ก้าวหน้าเท่าที่ควร การจัดการขยะยังคงเผชิญความท้าทายในการขยายผลให้กว้างขวางในระดับสังคมจนกลายเป็น “ความปกติใหม่” ซึ่งความล้มเหลวในการจัดการขยะในหลายพื้นที่กลายมาเป็นความท้าทายสำหรับการอนุรักษ์ทรัพยากรทางทะเลและชายฝั่ง ที่แม้ว่าจะดำเนินการอย่างแข็งขันและก้าวหน้าแต่ก็ต้องต่อสู้กับปัญหามลพิษทางทะเลและขยะพลาสติกที่มีจุดก่อกำเนิดส่วนใหญ่มาจากกิจกรรมทางเศรษฐกิจในแผ่นดิน ส่วนการรักษาความหลากหลายทางชีวภาพและอนุรักษ์ระบบนิเวศนั้น บทความชี้ให้เห็นว่าแม้ความพยายามจากหลายภาคส่วนทั้งภาครัฐและเอกชน จะมีส่วนช่วยอย่างยิ่งในการฟื้นฟูความหลากหลายทางชีวภาพ แต่การขยายผลให้ทันกับความเสื่อมโทรมของระบบนิเวศและการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพยังคงเป็นความท้าทายที่สำคัญ

บทความ “Climate (in) Action?” และ “Urban Sprawls, at What Price”: A Close Look Into Bangkok’s Growth and Ugliness” สะท้อนให้เราเห็นถึงพลวัตรความท้าทายที่อยู่รอบ ๆ ประเด็นการพัฒนาที่ยั่งยืนทั้งหมดอีกด้วย การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศในปัจจุบันมีความรุนแรง รวดเร็ว และคาดการณ์ได้ลำบาก ในขณะเดียวกัน พลวัตรของการกลายเป็นเมือง การเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม และการเติบโตทางเศรษฐกิจและประชากร ประกอบกับนโยบายภาครัฐที่ขาดการบูรณาการ ก็ทำให้การปรับตัวของชุมชนต่อการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศโดยอาศัยภูมิปัญญาดั่งเดิมเป็นไปอย่างยากลำบากมากขึ้น พลวัตรเหล่านี้ ทั้งการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศและพลวัตรด้านเมือง ประชากรและเศรษฐกิจยังสร้างแรงกดดันมหาศาลให้กับความพยายามในการอนุรักษ์ทรัยพากรทางทะเลและชายฝั่ง และการอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพและระบบนิเวศบนบกอีกด้วย 

สองบทความสุดท้าย บทความเรื่อง “Dying Mekong” และ “BRI’s Laos-China Railway: A New Dawn for Greater Mekong?” ตอกย้ำให้เราเห็นถึงความซับซ้อนของการพัฒนาที่ยั่งยืนว่า มันไม่ใช่ประเด็นภายในประเทศเท่านั้น แต่ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศในระดับภูมิภาคจะมีผลอย่างสำคัญต่อความยั่งยืนของวิถีชีวิตผู้คน และต่อสิ่งแวดล้อมและระบบนิเวศของประเทศหนึ่ง ๆ ด้วย อีกทั้งยังสะท้อนภาพของการพัฒนาเศรษฐกิจแบบเดิมที่ไม่คำนึงถึงผลกระทบของวิถีชีวิตของผู้คนและระบบนิเวศอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นภาพในระดับภูมิภาค 

ในภาพที่ฉายอยู่ในบทความเหล่านี้ เรายังพอเห็นความหวังอยู่บ้าง จากความพยายามของคนธรรมดา คนเล็กคนน้อยที่เป็นผู้ประสบปัญหา และความพยายามของภาคประชาสังคมในการแก้ไขปัญหาและหาวิธีการใหม่ ๆ ในศักยภาพที่ตนเองพอจะทำได้โดยในบางกรณีมีความร่วมมือกับหน่วยงานภาครัฐด้วยในการจัดการกับปัญหาความยั่งยืนด้านต่าง ๆ ทั้งการจัดการขยะ การฟื้นฟูความหลากหลายทางชีวภาพ การปรับตัวต่อการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ การเรียกร้องความเป็นธรรมจากรัฐบาลและเอกชนที่สร้างผลกระทบทางลบต่อชุมชนและสิ่งแวดล้อม แต่ความพยายามเหล่านี้จะไม่มีทางเพียงพอที่จะพาสังคมไทยและโลกไปสู่ความยั่งยืนที่หวังเอาไว้ในวาระการพัฒนา 2030 ได้ หากนโยบายและโครงการพัฒนาของรัฐ รวมถึงการดำเนินกิจกรรมทางเศรษฐกิจของภาคเอกชนยังสวนทางกับเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืนอย่างที่เป็นอยู่

ระบบอภิบาลเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน (Governance for Sustainable Development) เป็นสิ่งที่สังคมไทยและภูมิภาคอาเซียนต้องการ เพื่อให้แน่ใจว่าการพัฒนาเศรษฐกิจจะไม่สร้างผลกระทบทางลบต่อสุขภาวะ ชุมชนและระบบนิเวศ ระบบอภิบาลเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนยังต้องเป็นกลไกเชื่อมโยงหน่วยงานภาครัฐ และภาคส่วนที่เกี่ยวข้องที่ทำงานทั้งในประเด็นนั้นและข้ามประเด็นให้เกิดความเข้าใจและพลิกโฉมการทำงานของตนเพื่อให้สามารถบรรลุเป้าหมายได้ตามภารกิจในขณะเดียวกันก็ไม่สร้างผลกระทบทางลบอย่างที่เคยเป็นมา รวมถึงเป็นกลไกหลักในการรวบรวมและขยายผลของแนวปฏิบัติที่ดีในพื้นที่ต่าง ๆ ให้กลายเป็นความปกติใหม่ในสังคม ผ่านการระดมทุนทางการเงินเพื่อการพัฒนา ปรับกฎหมายและระเบียบที่เกี่ยวข้องเพื่อให้แนวปฏิบัติที่ยั่งยืนเกิดขึ้นได้สะดวกและผลักไสแนวปฏิบัติที่ไม่ยั่งยืนออกไปจากสังคม พร้อมทั้งสร้างกระบวนการมีส่วนร่วมอย่างมีความหมายที่ทำให้คนที่เคยพึ่งพาแนวปฏิบัติที่ไม่ยั่งยืนยังสามารถไปต่อกับแนวปฏิบัติที่ยั่งยืนหรือเยียวยาคนที่ไปต่อไม่ไหวให้ยังคงมีคุณภาพชีวิตที่ดีได้ 

ระบบอภิบาลดังกล่าวจะไม่สามารถเกิดขึ้นได้เลย หากผู้นำประเทศและพรรคการเมืองฝั่งรัฐบาลขาดเจตจำนงทางการเมืองที่จะส่งมอบการพัฒนาที่ยั่งยืนให้กับสังคมไทย และในระยะยาว เราจะมีผู้นำประเทศและพรรคการเมืองฝั่งรัฐบาลที่มีเจตจำนงทางการเมืองเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนไม่ได้เลย หากผู้ที่มีสิทธิเลืกตั้งเองไม่มีความรู้ความเข้าใจว่าประเทศไทยของเรากำลังเผชิญความท้าทายที่สำคัญอะไรอยู่และประเทศต้องการการพลิกโฉมเศรษฐกิจ พลิกโฉมการทำงานภาครัฐ และพลิกโฉมการทำงานร่วมกันเพียงใด ดังนั้นในท้ายที่สุด บทบาทของสื่อสารมวลชนในการสื่อสารประเด็นความท้าทายด้านความยั่งยืนซึ่งเป็นความจริงที่น่ากระอักกระอ่วนจึงเป็นบทบาทที่สำคัญยิ่งในการพลิกโฉมความเข้าใจของสาธารณะในประเด็นท้าทายด้านความยั่งยืนเหล่านี้

งานของ Bangkok Tribune ในโครงการ SDGs | The Depth of Field และงานลักษณะเดียวกันในอนาคตจึงเป็นงานที่สำคัญสำหรับการขับเคลื่อนการพลิกโฉมสังคมไทยไปสู่การพัฒนาที่ยั่งยืน 

BOOK: SDGs I The Depth of Field